Памяць Гісторыка-дакументальная хроніка Лунінецкага раёнаАд часоў першабытных — 1917. | 1917 — 1941. | 1941 — 1945. | 1945 — да нашых дзён.Юрко Сяргей Паўлавіч. Нарадзіўся 9 жніўня 1965 г. Загінуў 9 студзеня 1986 г. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі (пасмяротна) і медалём "Ад удзячнага афганскага народа". Пахаваны ў роднай вёсцы Велута. Як шмат хацелася паспець...Назва вёскі Велута паходзіць ад стараславянскага слова "велет", што азначае волат, сілач. Многія вясковыя хлопцы адпавядаюць сэнсу назвы іх малой радзімы. Вось і дзеці Веры Рыгораўны і Паўла Васільевіча Юрко вылучаюцца асаблівай постаццю: высокія, прыгожыя, падцягнутыя. Васьмёра іх нарадзілася ў сям'і: старэйшая і малодшая — дочкі, а паміж імі — браты. Заўсёды жылі дружна, паважаючы маці, бацьку ды адзін аднаго. Добрыя роднасныя пачуцці падтрымліваюць і цяпер у адзінай бядзе, што яшчэ больш згуртавала сям'ю, калі загінуў іх сын і брат Сярожа. Толькі той, хто не перажыў смерць блізкага чалавека, не зможа зразумець гора старэйшай сястры Вольгі Паўлаўны Зылевіч (па мужу). Вось яе расказ, напоўнены слязьмі, болем, адчаем.— Гэта толькі здаецца, што ў вялікай сям'і рана ад страты каго-небудзь хутчэй зажывае. Наадварот, бачу любога з братоў і тут жа ўздрыгануся: а Сярожкі няма, збяромся да бацькоў са сваімі сем'ямі, і душа разрываецца на часткі, а Сярожкавых ніколі дзяцей не будзе. I дня не праходзіць, каб не звярнулася да свайго браціка з нейкімі словамі, не падзялілася буднямі ці ўспамінамі. У нас бацькі — людзі рэдкай працавітасці. Але ж ты, Сярожка, перабольшваў іх. Ні разу не бачылі цябе без справы. Ты заўсёды так спяшаўся, так імкнуўся ўсяму навучыцца і ўсё зрабіць. Няўжо сапраўды адчуваў, што прыпала на долю зусім кароткае жыццё?.. У школе любімым урокам была праца — настаўнік нахваліцца не мог тваёй здольнасцю да сталярнага рамяства. А твой клопат аб зямлі быў, напэўна, прыроджаны. На летніх канікулах ні дня не адпачываў: тры змены запар працаваў на сельскагаспадарчай практыцы. Мы сварыліся: навошта такая нагрузка? Ты не адказваў, з задавальненнем выконваючы ўжо нешта на сядзібе. Затое 1 верасня на школьнай лінейцы распраўляліся плечы бацькі: цябе ж заўсёды адзначалі як самага працавітага вучня ці граматамі, ці падарункамі. А ведаеш, Сярожка, як крыўдзіліся іншы раз браты, калі бацька не давяраў ім нейкую работу, а чакаў цябе? З табой — на балота сена касіць, з табой — кароў пасвіць, на цябе ў яго заўсёды поўная надзея. У цябе да ўсіх спраў была цікавасць і ахвота. Сядзе маці за ткацкі станок радзюжкі вырабляць, а ты тут як тут і нада мною пасмейваешся: мама, не хоча Воля дапамагаць, не зробім ёй пасаг, а я жаніцца буду — дасце мне прыгожую радзюжку. Далі, брацік, у труну табе паклалі яе... Памятаеш, Сярожка, маё бурчанне, калі мыла падлогу ў хаце і вымушана была ўвесь ваш спортінвентар перацягваць з месца на месца: баксёрскія пальчаткі, гіры, гантэлі. Усе браты спортам захапляліся, але ты — больш за ўсіх. Бачу, як цяпер іншыя падлеткі ранішні крос па вёсцы бягуць, не магу стрымаць слёз: і ты з прабежкі дзень пачынаў. А вось турнік на двары, брацік, мы абавязкова выкапаем: для маці з бацькам ужо небяспечныя ўспаміны, як ты на ім "сонейка" круціў... Вось думаю, ці быў у цябе калі-небудзь вольны час у звычайным уяўленні? Пасля 8 класаў пайшоў у СПТВ. I там, у горадзе, пасля заняткаў бег дапамагаць нашаму сваяку, мэблю разам з ім рабіў — не адрозніш ад фабрычнай. А дамоў вяртаўся, на выхадныя, дык на трактары імкнуўся падрабіць. Па вечарах прыязджаў на ім дамоў і ўсіх малодшых катаў. Так яны чакалі гэтай забавы. I нават тваё захапленне мастацтвам было, як кажуць, працаёмкім. Ты добра маляваў, а потым пачаў выпальваць па дрэве карціны. Пасля ўсіх турбот ішоў вечарам у летнюю кухню, і далёка за поўнач гарэла там святло. Усім дарыў свае творы, у многіх вясковых хатах дагэтуль вісяць прыгожыя дошчачкі з выпаленымі дзяўчынамі ці закаханымі. А адну карціну ты пакінуў незакончанай, так і сказаў: пасля арміі закончу... Ні ад каго не чула, Сярожа, каб рыхтаваліся ў армію. I ты першы год навучання быццам бы ні аб чым не задумваўся, заўсёды я табе гатавала сумку з нечым хатнім, смачным: тушонку, сала, кампоты. Аднойчы ты аб'явіў: пачынаю гартавацца. А то цяпер аб'ядаюся, а раптам у арміі цяжка будзе? Трэба быць гатовым да ўсяго. I ні разу больш прадуктаў з дому не браў. Павестку прынеслі табе неяк нечакана, амаль адразу ж пасля загаду аб восеньскім прызыве. 27 верасня 1983 г. Мы нават провады на скорую руку збіралі. I спадзяваліся потым: вось ужо сустрэчу адзначым лепш, загадзя падрыхтуемся. Хутка атрымалі тваё пісьмо з Усць-Каменагорска: прайшоў курс маладога байца, накіроўваюся ў Афганістан. Хіба ж дакладна ведалі мы, што там сапраўды адбываецца: ні радка ў газетах, ні слова па тэлебачанні. Маці тым не менш хвалявалася. А ты быццам адчуваў гэта і ў пісьмах заспакойваў: у мяне ўсё добра. Пісьмы пісаў усім, толькі братам больш шчыра: спім, не здымаючы з пляча аўтамат і не выпускаючы з рукі гранату. А нам, сёстрам, хваліўся: "Ваджу баявую машыну. Першы раз сеў і як глянуў на горы навокал — аж вочы заплюшчыў з непрывычкі. Цяпер асвоіўся. Адслужу, вярнуся — першым шафёрам буду". Відаць, мала было такіх прыемных навін, таму ты ў пісьмах больш нас распытваў: як і што. Толькі потым твае баявыя сябры расказалі, як цябе любілі таварышы. Уяві, Сярожка, ведаем тваю армейскую мянушку: "Пабягунчык". Ты і там не сядзеў на месцы, рабіў і за сябе, і за іншых. У каго што забарахліць у машыне, ты першым кідаўся на дапамогу. I выратаваў ад смерці маладога лейтэнанта, які толькі прыбыў у часць і разгубіўся ад нечаканага абстрэлу. Ты скочыў да яго і прыгнуў да зямлі. Куля трапіла табе ў плячо. З раненнем ты ляжаў у шпіталі, а нам напісаў: "Я крыху адлучыўся і некаторы час не быў у часці". I мы доўга гадалі, што гэта азначае і ў якую камандзіроўку цябе накіравалі. Мінула два гады, а цябе ўсё не было. Малодшая сястрычка Ірынка ўпікнула неяк у пісьме: няўжо дамоў не хочаш? I быццам увесь сум па Радзіме выліўся ў тваім адказе: "Здаецца, пешшу пайшоў бы з далёкага краю да роднай хаты... Але пакуль няма замены, павінен служыць". ...Труну з тваім целам прывёз лейтэнант, які лічыць цябе сваім выратавальнікам. Ад яго мы даведаліся аб тваім апошнім баявым рэйдзе, Сярожка. Загад быў весці бронетранспарцёр другому салдату, але той адмаўляўся: не ведаю дарогі. Тут ты сказаў: "Я павяду, я ведаю". Камандзір імкнуўся адмовіць: "Табе нельга, ты ж на "дзембель" ідзеш". "Дык я апошні раз..." Так і адбылося. Снарад быў нацэлены дакладна: у машыну. Яна загарэлася. Салдаты, што ехалі наверсе, саскочылі на зямлю і пачалі адстрэльвацца, потым выцягнулі цябе і камандзіра. Ён быў мёртвы, а ты — у непрытомнасці. Пакуль цябе везлі ў часць, ты толькі адзін раз адкрыў вочы і прашаптаў: "Як там рабяты?" Гэта былі твае апошнія словы, брацік. I ў гэты дзень тыя, хто быў разам з табой на баявой аперацыі, адмовіліся і абедаць, і вячэраць... Амаль кожны з тваіх, Сярожка, таварышаў па арміі даслаў нам спачуванне: такія шчырыя, такія чалавечыя. I потым яшчэ прыязджалі твае баявыя сябры: пашкадаваць сям'ю, пакланіцца магіле. Ведаеш, брацік, на памінках наш бацька сказаў: "Дай Бог яму першым у Велуце і апошнім загінуць". Добра, што больш ніхто не зведаў такой бяды. Толькі вось маці ад гэтага не лягчэй: павесіла твае партрэты ў кожным пакоі і, толькі супакоіцца ў адным, тут жа пачне галасіць у другім. Мы знялі іх, толькі ў зале і пакінулі. Гэта мала суцяшае, але што яшчэ мы можам зрабіць? Самі таксама ж слёзы выціраем. А ў нашых бацькоў, Сярожка, толькі ўнучкі нараджаюцца. Кажуць, гэта добрая прыкмета, дзяўчынкі, значыць — вайны не будзе. Па матэрыялах газеты "Ленінскі шлях" ("Лунінецкія навіны" ) за 1989 — 1990 гг. Аўтар нарысаў Таццяна Канапацкая |