Падымаючы шэры пыл, аўтамашына імчала па роўнай, як лінейка, дарозе. Паабапал то тут, то там стаялі поўныя хараства таполі, бярозы. Дарога была хоць і пыльная, але добра наезджаная — машына ішла хутка і лёгка. Не даязджаючы да паварота, шафёр сцішыў ход, прытармазіў. — Эй, салдат, — крыкнуў хрыплым, стомленым голасам шафёр. — Вось твой Вічын, як на далоні. — Колькі з мяне? — спытаў Мікола, саскокваючы на зямлю. — Аб чым размова? — усміхнуўся з прыгожым, як у дзяўчыны, тварам шафёр. — На вяселлі разлічымся. Цёплае прывітанне нявесце... Машына паехала далей. “Дзівак нейкі, — падумаў Мікола. — Прывітанне нявесце...” Хлопец выйшаў на палявую сцяжынку і пад летнім спякотным сонцам шпарка пакрочыў да вёскі. Лёгкі ветрык асвяжаў твар, ахутваў з ног да галавы. Пахла полем і кветкамі — усім тым знаёмым, цёплым і дарагім, што ён любіў з дзяцінства. У дарозе добра думалася. Мікола успамінаў да драбніц знаёмства з Валяй. Ад Вічына да Дварца — рукой падаць. Мікола ведаў вёску Дварэц як свае пяць пальцаў: там закончыў дзесяцігодку, меў шмат сяброў, не раз гуляў з імі ў футбол, валейбол. Зрэдку юнак хадзіў на танцы ў Дварэцкі сельскі Дом культуры — там было многа моладзі. Адпачывалі весела і цікава. Валю Мікола сустракаў часта, калі яна хадзіла ў школу. Яна была маладзейшая за яго. Мікола вучыўся ў тэхнікуме, да дому прыязджаў толькі на зімовыя і летнія канікулы. У тое лета Валя толькі што закончыла дзесяцігодку, збіралася паступаць у педінстытут. Мікола ўбачыў яе на танцах, калі яна размаўляла з хлопцамі. Няспынна гаварыла штосьці і так разумна на ўсіх глядзела. Вясёлая, у блакітнай сукенцы, з прыгожымі валасамі. У суботні, той памятны вечар Мікола танцаваў толькі з Валяй, не адпускаў ад сябе ні на крок. Дзяўчына яму падабалася. Пасля танцаў праводзіў дахаты, размаўляў з ёю, нават упершыню пацалаваў у шчаку. Мікола адчуваў, што таксама падабаецца Валі, падабаецца сваім вясёлым характарам, цікавай гутаркай. У хуткім часе Міколу праводзілі на службу ў армію... “Здаецца, гэта было зусім нядаўна, але ўжо прайшоў год”, — думаў Мікола. Ён прыехаў дамоў у кароткатэрміновы водпуск. Валя ўвесь час яму пісала цёплыя і пяшчотныя пісьмы. І нязменна падпісвала: “Твая нявеста”. “Дзівачка дзяўчына, пэўна, начыталася кніжак”, — з усмешкай думаў Мікола. Маці неяк напісала, што за Валяй аграном увіхаецца. Але Мікола не верыў. Нездарма ж ад яе прыходзілі такія шчырыя пісьмы... Успомнілася яму чамусьці размова з Валінай малодшай сястрой Кацяй. Калі Міколу праводзілі на службу, Каця сказала: — Мікола, чуеш, Мікола. Хачу спытаць у цябе. — Аб чым, Кацярынка? — А салдат заўсёды нявесты чакаюць? — Чакаюць, чакаюць, Кацька, — пачырванеў Мікола... ...Вось і родная вуліца. — Добры дзень, Мікалай Віктаравіч, на пабыўку з’явіўся? — перад салдатам была бабуля Дар’я, злосны вораг вясковых хлапчукоў-футбалістаў. — Сапраўдным мужчынам стаў, прыгожы, узмужнелы. Чуеш музыку? У Каўшовых вяселле. Выдалі Валю за агранома. Мікола уздрыгнуў, схамянуўся. “Хлусіш, бабуля”, — захацелася крыкнуць, але голас не слухаўся. Мікола пайшоў, потым пабег. У грудзях пякло, быццам з’еў перцу. І непатрэбныя словы ціснуліся ў грудзях, прасіліся на паверхню. “Я ўсё скажу ёй, кіну пісьмы”, — крычаў у душы адзін голас. “Вазьмі сябе ў рукі”, — раіў другі. Перад Валінай хатай весяліліся людзі. Убачыўшы салдата, яны расступіліся. На паўслове сціхла песня. З’явіўся з добра накрытым падносам лепшы ў вёсцы тамада — дзядзька Васіль. — Мікола?! Узбуджаны Мікола падыйшоў да стала. Затым сказаў: — Дзядзька Васіль! Чаму ж госці ў цябе прыціхлі? Хіба ж можна так парадам камандаваць? Наліце, калі ласка, і мне шклянку віна. — Пачастуем, Мікалай Віктаравіч, — адказаў тамада. Мікола акінуў позіркам гасцей. Ціха прамовіў: — Я зазірнуў сюды, каб павіншаваць Валянціну... Пажадаць ёй шчасця... Затым хутка выпіў віно і крыкнуў: — Горка!.. І, крута павярнуўшыся, выйшаў на вуліцу і пакрочыў да сваёй хаты. Ён не пачуў, як зноў зазвінелі песні на вяселлі, не заўважыў, што следам за ім бегла Каця і нешта гаварыла, гаварыла. Нарэшце да яго свядомасці дайшлі Каціны словы: — Коля, гэта я табе ўвесь час пісала. Чуеш, гэта я цябе чакала. Мікола спыніўся. Здзіўлена азірнуўся. Перад ім стаяла прыгожая, з блакітнымі вачыма, Каця. Яго нявеста.