| Альманах "Лунінецкая муза", № 3 Прамень надзеіАнталогія вершаў маладых лунінецкіх паэтаўУкладальнікі Вадзім Жылко, Віктар Філатаў Трэці нумар альманаха “Лунінецкая муза” прысвечаны творчасці маладых лунінецкіх аўтараў невыпадкова. Адзін з накірункаў дзейнасці творчага клуба “Муза” — якраз выяўленне і падтрымка маладых талентаў у разных сферах творчасці, але найперш — у літаратуры. Можна прыгадаць плённыя кантакты з паэтычнымі клубамі “Искорка” (СШ № 4 г. Лунінца) і “Натхненне” (ПТВ-146), якімі кіруюць Н. І. Казанкова і В. Я. Скіба. У актыве “Музы” таксама неаднаразовыя літаратурныя сустрэчы, вечарыны, іншыя мерапрыемствы — ва ўсіх лунінецкіх школах і ліцэі, гімназіі і школах р. п. Мікашэвічы, Цэнтры дзіцячай творчасці, школах вёсак Сінкевічы, Кажан-Гарадок, Любань, Лахва, Дзятлавічы, Сітніца, у ПТВ-146... А яшчэ — завочныя конкурсы для маладых літаратараў, віктарыны на тэмы беларускай літаратуры і інш. Большасць твораў, змешчаных у гэтым выпуску, у свой час убачылі свет на старонках раённых газет “Лунінецкія навіны” і “Информ-прогулка”. Некаторыя з аўтараў скончылі мясцовыя навучальныя ўстановы, зараз вучацца ў больш буйных гарадах або працуюць у родных мясцінах. Вярнулася на радзіму, пад Пінск, Алёна Мірчук, аўтар зборніка “Агеньчык жыцця”, чый творчы голас усё больш набірае моцы. Вучацца ў Мінску выпускніца ліцэя Ірына Курак (чые вершы былі аб’яднаны ў зборніку “Медяк удачи” ў 1999 годзе) і Людміла Верас з Чучавіч, Дзіяна Азарава з Лунінца, выпускніца гарадской СШ № 2 Іна Хаўдзеева. Згадаем тут і былых ліцэістак Людмілу Сасім і Наталлю Зуй, Наталлю Савіч з Багданаўкі, лунінчан Сяргея Грыдзюшку і Анастасію Маславу, Кацярыну Каратыш з Кажан-Гарадка, Ніну Случак з Сітніцы. Заканчваюць ліцэй Вольга Казун, Кацярына Яфіменка і Андрэй Кіслюк. Гарадская СШ № 4 прадстаўлена 11-класніцай Галінай Аралінай, 10-класніцай Аленай Сыцэвіч і 8-класніцай Галінай Калесніковіч. Мікашэвіцкая гімназія — 11-класніцай Таццянай Шэўчык, 8-класнікамі Кірылам Шэметам і Ірынай Гваздзіцкай, прафесійны ліцэй (ранейшае ПТВ-146) — Людмілай Лабко і Юляй Кандратчык. У гарадской СШ № 3 вучацца Эльвіра Вярэніч і Алена Каховіч (апошняя, як і Уладзімір Марза з Язвінскай СШ, — самыя маладыя сярод аўтараў, шасцікласнікі). А Юля Піліпцэвіч прадстаўляе Сітніцкую школу. Справа, урэшце, не ў колькасці аўтараў (хаця гэта, пагадзімся, таксама шмат аб чым сведчыць) і не ў іх “геаграфічнай прыналежнасці”. Больш важна, напэўна, тое, што не знікла ў моладзі прага да творчасці, што цягнецца рука да чыстага аркуша паперы, што ёсць імкненне выказаць свае думкі і пачуцці, нягледзячы на не такі ўжо і просты наш час. І ў гэтым — наш прамень надзеі. Калі ласка, “Прамень надзеі” перад вамі, паважаны чытач! Вадзім Жылко, журналіст Галина АралинаКисло-сладкий вкус апельсина,Словно слёзы первой любви. Шелест листьев на старой рябине Намекает, что все позади. Больше мокрой не будет подушка. ***Помню вечер. Понедельник.Шелест листьев за окном. И огромный кот-бездельник Растянулся под окном. Ты ушел, а я осталась. Диана АзароваЗимним вечеромТихонько отбивали дробь большие старые часы,Чтоб заглушить молитвы скорбь, минуты бросив на весы. И ваза нежная в углу стояла, полная печали, Смотрела грустно на луну, на ветви, что метель качали. Её подружка-кочерга, устав, присела у камина И рассуждала, что пурга красива так же, как картина, Что красовалась на стене и, как всегда, была прекрасна, Как те узоры на окне, как песня, что звучит неясно. Огонь не соглашался с ней. Он был учтиво мил, но горд. Средь пасмурных, холодных дней себя он чувствовал, как лорд. Ведь человек его любил, ценил его тепло и ласку, Седой камин боготворил, одев на плечи счастья маску. Огромный круглый стол стоял, не вмешиваясь в разговоры, Облокотясь на стул, дремал — он не любил такие споры... ...Все было в доме как всегда в такой обычный зимний вечер. Внутри уют — и не беда, что где-то снег, пурга и ветер. Маргарита АндрееваВесенняя трагедия(Этюд)Чалавечае сэрцаЯно такое трапяткое,Такое крохкае, але ж... Яно выносіць боль і гора, Бывае добрае без меж. Яно адзінае на вечнасць, Бывае сэрца “залатое”. Бывае чалавек без сэрца, Людмила Верес***Она летела — нежная, хрупкая,Любви искала, искала роз. Не знала бедная, голубка белая, Что в мире слёз Она погибнет под смех жестокий Ночных теней, А белый голубь, вдали летящий, Спешит не к ней. ***Замороженных туч простор.Нерушимые снега стены... И, как ищущий что-то актёр, Я на этой суровой сцене. Потеряла... А что? Себя... Эльвіра ВярэнічЧорная птушкаАднойчы над Белаю РуссюПранеслася чорная птушка, Упаў акрываўлены бусел, А ў садзе завяла ігруша. А птушка ляцела наперад. І дзе пралятала яна, Там сохлі зялёныя дрэўцы, Там чорнаю стала зямля. На месцы зялёных палянак, Дзе некалі кветкі цвілі, Не чуем мы пахаў духмяных, Там цёран, палын узышлі. Чарнобыль пакінула птушка, Трагедыі роспачны боль. Не расквітнее больш груша, Не прыйдзе ў душу спакой. Ирина ГвоздицкаяМоя БеларусьЛюблю я Родину свою,Березку, липу и сосну, Свою я нежность отдаю И журавлю, и муравью, И речке — жилке Родины, И кустику смородины, Грибу, цветку и птице, Всему, что ночью снится. Всё это — Родина моя, Родная Белоруссия. Сергей Гридюшко***Любви моей весенняя пора...Свидания с волненьем вспоминаю — Какая нежная была игра, Какие чувства в душах бушевали! Я был готов лететь с тобой на край земли, Но все проходит. И весна сменяется зимой. Екатерина ЕфименкоНе верь гаданьямЛепесточки ромашекСорвала для гаданья, Положила в кармашек И ушла на свиданье. Но дружок прошёл мимо, Наталья Зуй***Все тускнеет вокруг, засыпая.Дождь осенний бесшумно пройдёт. Краски пышного летнего бала В никуда он с собой унесёт. Сердце ждёт с нетерпеньем огромным Поневоле захочется плакать Вольга Казун***Калі ў свеце ідзе вайна,Вынішчае зямлю і неба, Спапяляе ўсё яна Сваім подыхам азвярэлым. Хіба хто з нас вайны хацеў? Не чакалі яе і не звалі. Забірае вайна людзей, Забірае ў нябесныя далі. Людзі добрыя, супраць вайны Мы павінны стаяць гарою. Памажыце маёй зямлі, Каб не стрэцца з такой бядою. ***Белые снежинки, белые дома,И на сердце льдинка, На душе зима. Вьюга заметает прошлых встреч следы. Сердце не растает, не растаешь ты. Ты не веришь больше в вечную любовь. Все, что в нас осталось, — это только боль. Нет на этом свете места для двоих. Вдаль уносит ветер капли слёз твоих. Галина КалесниковичНезабываемый вечерМы встретились с тобой весной,Когда сады цвели. Забыть не в силах до сих пор, Как вечер провели. Был тихий, славный вечерок, И солнышко зашло. Я помню, что ты говорил, И было нам смешно. Хоть вечер быстро пролетел — Осталось в сердце то, Что ты сказать мне не успел... А скажешь ли потом? Кацярына КаратышРоднае словаПесняры беларускага слова,У вашых вершах віруе жыццё. Чуем мы сваю родную мову І мільённае сэрцаў біццё. Ходзіць там па жытнёваму полю Беларусь у вянку з васількоў. Колькі ж іх вылятае на волю, Быццам птушак, пяшчотных слоў! Зноў галлём ля акенца хаты Маладыя бярозкі шумяць. Мова родная, як ты багата, Твае словы праз сэрца гучаць. Нам не трэба нічога чужога, Будзем мы берагчы, што ёсць, Каб не страціць нам слова святога, Захаваць у душы прыгажосць. КаханнеТы не бачыш майго кахання:Ну, канешне ж, яно празрыстае, Яно птушкай узляціць на світанні, Яно светлае, цёплае, чыстае. Я раней цябе не сустракала І ў чароўным не бачыла сне. Раптам постаць твая паўстала, Запаліла агонь ува мне. Як прыемна салодзіць душу Усплёск прыгожага пажыцця. І кахаць я, канешне ж, мушу, Бо няма без кахання жыцця. ПедагогамВспомните, как были мы детишкамиИ пришли когда-то в первый класс. Обращаться бережно мы с книжками Не умели — вы учили нас... Нас учили становиться взрослыми, Улетело детство птицей белою, Андрэй КіслюкВера, Надзея, Любоў...Тры сяброўкі з намі жывуць,Я пра іх расказаць вам гатоў. З намі побач сядзяць і песні пяюць Вера, Надзея, Любоў. Не дадуць яны нам сумаваць, Калі здарыцца нешта з табой, Думкі, быццам бы коні, скачуць, ПасланнеДа вас пішу, дзяды старыя!Чаму законы вашыя для нас чужыя? Не так, як вы, народ ужо жыве, Вось-вось, здаецца, захлынецца ў крыві. Да вас пішу, дзяды старыя! Да вас пішу, дзяды старыя! Да вас пішу, дзяды старыя! Юлия КондратчикЧтобы выжитьЧтобы выжить — надо постараться.Чтобы выжить — надо с силами собраться. Стоит только захотеть — можно в жизни многое суметь. Надо только всем раскрыть глаза, Землю рассмотреть и небеса, Тучи над собою разогнать И родной земле опорой стать. ОктябрьВесь мир тревожными наполнен облаками,Промозглым ветром среди сумрачного дня. Деревья цепкими и мокрыми руками Берут в холодные объятия меня. ***Я живу в утомлённомбезжалостном мире. Птицы небесные, унесите меня в край тепла и добра... Елена КоховичДождикДождь плясал по лужам,Песню напевал. Но какую точно, Я не разобрал. Долго я смотрел за ним, Любовался, Ну, а дождик за окном Весело смеялся. Но пришла его пора уходить И живительною влагой травку напоить. Ирина Курак***Любить не грех. Любовь — святая.Любви покорны все сердца. Она, как зелень молодая, Весною красит деревца. Она, как солнце средь метели, Нам дарит свет, уют, тепло... Ах, как же мы любить хотели! Но нам, увы, не повезло... Любить не грех. Любовь — святая, Но счастье дарит не всегда. И может ранить, невзирая На наши юные года. Людмила ЛобкоМамеНе грусти, что волосы седеют,Не грусти, что осень на дворе. Ты пойми, что дети все взрослеют И не будет лета в январе. Улетят в края они другие, Будут вить отдельное гнездо, И разделят души дорогие Гулкие вагоны поездов. Но однажды, в день простой осенний Соберется вместе вся семья, Чтоб тебя поздравить с днем рожденья И сказать, как любим мы тебя. ***Oбидное слово, последний взгляд —Слеза по щеке пробежала. Как жалко, что нету пути назад, Любовь словно в бездну упала. Мерцанье звезд, полночная тень. Снежинки с небес полетели. Запомни этот последний день И тихую поступь метели... ***Здесь чудная погода — в стране, где дни тихи,Блаженствует природа и пишутся стихи. Здесь люди тонко ценят искусство нежных слов, А страсти не заменят природу и любовь. Я всем добра желаю. Товарищ, не скучай, Тебя я приглашаю в чудесный этот край. ***Со мной все хорошо, ты не волнуйся,И я уже не плачу по ночам. Ко мне мой прежний смех уже вернулся И места нет в душе моей слезам. И в общем-то дела идут отлично, И так, наверное, должно на свете быть. А то, что было в нашей жизни личной, Я постараюсь как-нибудь забыть. Владимир МорзаРассвет над озером(Этюд)Анастасия МасловаЯзык цветовНаверное, цветок ромашка цветёт для имени Наташка,А выбирает георгин Ирин, Марин и Валентин. Соцветья маленьких гвоздик Для милых Вик и Вероник. А лилии — для Лилии. Хризантемы — конечно, для Эммы. Ну, а нежнейшие тюльпаны Для Анны, Жанны и Светланы. Для Анюты — анютины глазки, Это ясно нам всем без подсказки. И само о себе говорит: маргаритки — для Маргарит. Каждый тут восхититься готов — Как прекрасен язык у цветов! Но цветы здесь совсем ни при чём — Всё придумали те, кто влюблен... Алена МірчукМаціНе будзе ніхто клапаціцца,Трывожна начамі не спаці, Калі захварэю, — маліцца, Як маці. Калі нешта дрэнна са мною, Яна быццам сэрцам прадвешчыць І боль мой пяшчотнай рукою Палегчыць. Калі яе доўга не бачу, То шчыра жадаю абняці. Бывае і так, што я плачу Да маці. А спрэчку да сваркі давесці Нічога зусім не каштуе, Але схамянуся нарэшце: “Даруй мне!” Люблю, калі ты ў задуменні Альбо штосць на кухні чаруеш. Ніхто мне цябе не заменіць Такую. Аб шчасці, здароўі, аб дзецях Заўжды не стамляешся дбаці. Няма даражэйшай на свеце, Чым маці. Дзяўчына Бела РусьДзяўчо — вялікая спакуса,Зялёна-шэры дым вачэй, Духмяны водар свежых вуснаў Усё пунцовей і ярчэй. І позірк сціплае рамонкі, Нібы з малюнка дзіўны стан, Ды говар салаўіна-звонкі, А сэрца — чысты акіян! Спакуса ў тым, каб не пакінуць Аблюбаваных дываноў. Ды я без іх цяпер загіну, Закасцянее ў жылах кроў! А вусны свежыя ў сонцы, Што ўсміхнецца раніцой. Валошкі — вочы дзіўнай моцы, Без іх я страчваю спакой. Рамонкавы ручай ільецца!... Дзяўчыне гэткай падзіўлюсь. Радзімаю маёй завецца Пакутлівая Бела Русь. ***Вспоминай иногда обо мне:Если звёзды с крылатых небес Содрогнутся в ночной тишине, Если тронется с места экспресс И умчит меня в дальнюю даль Под названием “Лунинец-Брест”. Вспоминай эту встречу-февраль, Если вдруг тебе всё надоест. ***Зачараваны вандроўнік,Думак лагодных надзея, Ці адгукнешся, ці ўспомніш, Дзе я? Юлия ПилипцевичРусалочка(Cоло)Когда на небе звезды засияют И в шторм морской поднимется волна, Со дна русалки тихо выплывают, Под звуки арф поют волшебные слова. Была средь них русалочка младая, Она влюбилась вдруг в живого человека, Она любила и не знала горя, Людмила СасимКазалось...Любовь, словно птица,Пришла и умчится... Казалось бы, близко, но далеко, Казалось бы, низко, но высоко, Казалось бы, мелко, но глубоко — Счастье найти не так уж легко. Казалось бы, ночь, но не было сна, Казалось всё лаской — грубость одна, Елена Сыцевич***Люблю поваляться в обьятьях прибояНа берегу безграничного моря, С гордым орлом в ясном небе парить, Угрюмым прохожим улыбки дарить. Затишье люблю после бешеной бури Ніна Случак***Небагата часу з таго дня мінула,Як збірала маці сына ваяваці. Сядзіць матка ў хаце, слёзы выцірае. Сын яе адзіны торбу ўжо збірае. “Ой, сынок мой родны, не пушчу цябе я, Развіталась з сынам, хусткай памахала, Дні ідуць і ночы, маці ўсё чакае, Перад абразамі за сыночка моліць: А праз колькі часу вестку атрымала, Наталля Савіч***А што мне восень з яе буйным ветрам?А што мне вецер з яго моцным злом? Душа мая маленькая у памерах, Але вялікае яе цяпло. А што мне зімы з лютаю іх сцюжай? А што мне вёсны з іх расталым снегам? А што мне леты з іх буйным квіценнем? Іна Хаўдзеева***Кветкі губляюць свой пах,Лісце сваю зеляноту, Восені жоўты жах Душу кідае ў самоту. Хочацца летняй грымоты... Смутак з сябрамі развею, Таццяна ШэўчыкРодная моваРодная беларуская мова,Ты са свету не знікнешь ніколі! Звонкая, бойкая, быццам рачушка, Ты Беларусі маёй дачушка. Мова дзядоў і бацькоў, мова волі, Значыць, памерлі душы маёй песні, Кирилл ШеметПростые строкиЯ полюбил тебя недавно,Но ты мне нравилась давно. Твое лицо с печальным взглядом.... Запало в душу мне оно. Ты чистотой меня пленила, Когда тебя увидел я, И в сердце мне стрелу вонзила, И душу мне сожгла дотла. Не жди! В любви я не признаюсь И серенад не буду петь. Хотя сердечно в этом каюсь, За это можно умереть! Я был рожден для жизни мирной, Для покорения планет. И для любви к тебе невинной, Хотя ее, возможно, нет. Печально душу укрывая, Я жил досугом и мечтой: О теплых днях с тобой родная, О нежных песнях под луной. Возможно, ты любима мною, Но вряд ли смотришь мне вослед, Не суждено нам быть с тобою. Хотя бы напиши ответ.
|